[BL โดจิน] [นิยาย] โค้ชโรงเรียนกีฬาวังหู-อา รวม 39 ตอน จบแล้ว

“โค้ชโรงเรียนกีฬา หวังหู่”

รถไฟแล่นไปท่ามกลางสายฝน，สภาพอากาศที่ฝนตกอย่างต่อเนื่องทำให้ผู้คนหายใจไม่ออก，หวังหูจับคางของเขาและจ้องมองฉากฝนตกที่อยู่นอกหน้าต่างอย่างว่างเปล่า，อารมณ์ของ Wang Hu ในเวลานี้มืดมนพอ ๆ กับฉากฝนตกข้างนอก，หวัง หู วัย 34 ปี เพิ่งยุติการแต่งงานของเขา，สิทธิในการดูแลบุตรตกเป็นของภรรยา，หวังหูยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมภรรยาของเขาซึ่งอยู่เคียงข้างเขามานานกว่า 20 ปีจึงต้องการหย่ากับเขา，ทั้งสองรู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียน พวกเขามีลูกชายคนปัจจุบัน Wang Chao เพราะพวกเขาล้มเหลวในการป้องกันความปลอดภัยเมื่อได้ลิ้มรสผลไม้ต้องห้าม，ความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาเป็นสิ่งที่ดีมากมาโดยตลอด แต่ตั้งแต่ต้นปี ภรรยาของฉันก็หาเหตุผลต่างๆ นานาให้ทะเลาะกัน，ทุกคนรู้ดีว่าภรรยาของ Wang Hu ได้พบคนรวยแล้วและไม่อยากมีชีวิตแบบนี้อีกต่อไป ทำไม Wang Hu ถึงไม่รู้เรื่องนั้น?，ดังนั้นในท้ายที่สุด Wang Hu จึงตกลงที่จะหย่ากับ Xinrou เพื่อที่ภรรยาของเขาจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น，และตามคำขออันแรงกล้าของ Xinrou เธอถึงกับสละสิทธิ์ในการดูแลลูกชายของเธอและสามารถไปเยี่ยม Wang Chao ได้เป็นครั้งคราวเท่านั้น，ความพึงพอใจเพียงอย่างเดียวของ Wang Hu ก็คืออย่างน้อยพวกเขาก็มีชีวิตที่ดีกว่าตอนนี้หลายร้อยเท่า，และฉันไม่มีอะไรจะพลาดในเมืองเดิมของฉัน เลยสมัครย้ายงานจากโรงเรียนและย้ายไปอยู่เมืองเล็กๆ，การถ่ายโอนที่เรียกว่าเป็นเพียงการไปยังพื้นที่ห่างไกลเพื่อรองรับการสอน เมืองเล็ก ๆ ที่วังหู่มานั้นแท้จริงแล้วเป็นพื้นที่ชายขอบนอกเมือง，ขับรถเพียงหนึ่งชั่วโมงจากใจกลางเมือง คุณก็สามารถเห็นทุ่งนาและหมู่บ้านบนภูเขาอันเขียวขจี，อย่างไรก็ตาม Wang Hu รู้สึกว่าสถานที่ประเภทนี้เหมาะสำหรับเขาในตอนนี้。เมฆดำในระยะไกลเริ่มหนาขึ้น，แต่หวังหูไม่รู้ว่าอนาคตแบบไหนที่กำลังรอเขาอยู่。

บทที่หนึ่ง：รายงาน
บทที่สอง：คุ้นเคยกับสิ่งแวดล้อม
บทที่สาม：หน้าที่แรก
บทที่สี่：การฝึกทหาร
บทที่ห้า：การค้นพบในห้องน้ำโรงเรียน
บทที่หก：เสียงครวญครางในทางเดิน
บทที่ 7：รายวัน
บทที่แปด：ส่งออกไป
บทที่เก้า：รายวัน 2
บทที่สิบ：คืนพิเศษ
บทที่สิบเอ็ด：สภาพแวดล้อมที่แปลกประหลาด
บทที่สิบสอง：โชคลาภ
บทที่สิบสาม：หลังจากความหลงใหล
บทที่สิบสี่：คืนหนึ่งในประเทศ
บทที่สิบห้า：ทุนใหญ่มาก
บทที่สิบหก：ทิวทัศน์ในทุ่งข้าวโพด
บทที่สิบเจ็ด：แก่นแท้ของศิลปะการต่อสู้
บทที่สิบแปด：การฝึกทหารสิ้นสุดลง
บทที่สิบเก้า：คืนแรกของหวังหู
บทที่ 20：มันเจ็บที่จะเดิน
นศ.กีฬาฝึกเป็นสุนัข：วันหยุดวันชาติ
แต่บราเดอร์ Long มองไปที่ชายกล้ามที่อยู่ใต้เป้าของเขาด้วยท่าทางสนุกสนานบนใบหน้าของเขา：3ความหลงใหลหลังจากพี
แต่ช่องว่างขนาดใหญ่นี้ทำให้ฉันรู้สึกถึงการกระตุ้นที่ผิดปกติเป็นพิเศษ：พ่อและพ่อลูกชายและลูกชาย (1)
บทที่ 24：พ่อและพ่อลูกชายและลูกชาย (2)
บทที่ 25：วันแห่งความสุข
บทที่ 26：ทัศนศึกษาอุทยาน
บทที่ 27：ชอบมัน?
บทที่ 28：ลงโทษสามเหลี่ยมเหล็ก
บทที่ 29：ถูกจับแล้ว
บทที่สามสิบ：ความหลงใหลในหอพักเดี่ยว
บทที่ 31：ฉันไม่เหนื่อย
บทที่ 32：เสียงของฉันแหบแห้ง
บทที่ 33：คนสามคนในสวนพฤกษศาสตร์
บทที่ 34：เส้นทางตัณหาของโจว เว่ย
บทที่ 35：พิชิตจิตใจผู้ชาย
บทที่ 36：ความต้องการทางเพศเมา
บทที่สามสิบเจ็ด：ศัตรูมาพบกันบนถนนแคบๆ
บทที่สามสิบแปด：อร่อย
บทที่สามสิบเก้า：ฮีโร่ต่อสู้เสือและเสือ

บทที่หนึ่ง：รายงาน

ด้วยเสียงนกหวีดยาว ในที่สุด Wang Hu ก็มาถึงจุดหมายปลายทางของเขาที่เมือง Qingyi(จดไว้ได้เลย หากคุณมีชื่อที่ชอบกว่านี้ก็แจ้งมาได้)，เนื่องจากมีผู้โดยสารจำนวนมากที่อาคารผู้โดยสาร ความสูงของ Wang Hu ที่สูง 1.85 เมตร และน้ำหนัก 80 กิโลกรัม แสดงให้เห็นถึงข้อดีของเขา，185อาจไม่โดดเด่นมากนักในเมืองใหญ่แต่ก็ถือว่าใหญ่โตเล็กๆในเมืองเล็กๆแห่งนี้，อย่างน้อยก็ไม่มีใครบังสายตาของ Wang Hu ได้ปรากฏตัวขึ้น，นอกจากนี้ โหย่วจวงก็หลุดออกจากวงล้อมอย่างรวดเร็วและมาถึงสถานที่ที่ผู้คนหลั่งไหลมาอย่างล้นหลาม，หวังหูวางกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขาลงบนพื้นแล้วหยิบสมุดบันทึกขนาดเล็กออกมา ซึ่งตรงกันข้ามกับมือใหญ่ของหวังหูอย่างชัดเจน，ที่อยู่ของโรงเรียนที่ฉันจะไปรายงานตัวนั้นเขียนไว้อย่างชัดเจน。

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฝนเพิ่งหยุดตกหรือเพราะความหนาแน่นของประชากรต่ำในตอนแรกทางเข้าสถานีรถไฟไม่มีชีวิตชีวาอย่างที่หวังหู่คิดไว้，แต่อากาศที่นี่ดีกว่าในเมืองใหญ่มากจริงๆ，หวังหู่เดินไปที่สี่แยกแล้วเรียกแท็กซี่แล้วบอกที่อยู่ของโรงเรียนให้คนขับทราบ。คนขับรถแท็กซี่เป็นคนช่างพูดมากและดูเหมือนจะเหมือนกันทั่วโลก，ในไม่ช้า Wang Hu ก็เริ่มพูดคุยกับคนขับชื่อ Zhou Yong，ฉันรู้จักสถานที่ที่พลุกพล่านและสนุกที่สุดในเมืองชิงอี้ สถานที่ไหนเหมาะสำหรับการสังสรรค์และสนุกสนาน，วิธีหนึ่งที่เร็วที่สุดในการทำความรู้จักเมืองที่ไม่คุ้นเคยคือการพูดคุยกับคนขับแท็กซี่，เมื่อมาถึงประตูโรงเรียน หวังหูก็เข้าใจเกือบทุกอย่างแล้ว，ทั้งสองทิ้งเบอร์โทรศัพท์ของกันและกันไว้เพื่อจะได้ขึ้นแท็กซี่ทีหลัง。

หวังหู่มาที่ห้องคุมขังและเห็นชายชราอายุห้าสิบกำลังดื่มชาและฟังวิทยุอยู่，หวังหู่อธิบายสถานการณ์ของเขา ลุงจึงชี้ทิศทางและขอให้เขาเดินไปตามนั้น，หวังหู่ปฏิบัติตามเส้นทางที่ลุงชี้ไว้อย่างเชื่อฟัง และเดินอย่างเชื่อฟังในขณะที่มองดูสภาพแวดล้อมโดยรอบ，แม้จะเป็นเมืองเล็กๆ แต่โรงเรียนก็ยังมีโครงสร้างที่ดี，อาคารสไตล์ยุโรปสะท้อนให้เห็นว่าการก่อสร้างมีความซับซ้อนมากและสามารถนำไปใช้ในการรับน้ำมันและน้ำได้มากขึ้น，โรงเรียนก็เขียวมากเช่นกัน，มันจะเป็นการบริจาคโลหิตโดยสมัครใจอีกครั้งหลังจากที่โรงเรียนเปิดเทอม Wang Hu รู้สึกเหมือนเขาหลงทางเมื่อคิดถึงเรื่องนี้。

หวังหู่มองอย่างรวดเร็วและคิดว่ามันควรจะเป็นอาคารที่อยู่ตรงข้ามกับแถบสีเขียว，คงจะไม่เป็นไรถ้าคุณเหยียบบนพื้นหญ้า หวัง หู่ปลอบใจตัวเองแล้วเดินเข้าไป，เขาหยุดเดินเพียงครึ่งทางเท่านั้น，ให้ตายเถอะ ทำไมมีแม่น้ำประดับล่ะ?，เป็นผู้ส่งสารคูน้ำเหรอ? กลัวลูกศิษย์จะลุกขึ้นมาเตรียมตัวล่วงหน้าหรือเปล่า? หวังหูมีสีหน้ามืดมนบนใบหน้าของเขาในเวลานี้，ไม่มีทางที่จะเดินไปตามแม่น้ำมีสะพานอยู่ตรงนั้น。ทุกโรงเรียนมีห้องว่างจำนวนมากที่มีการวางแผนแต่ไม่ได้ใช้งาน，นี่ก็ไม่มีข้อยกเว้น，หวังหู่เงยหน้าขึ้นและเห็นห้องว่างหลายห้องทางด้านซ้าย，เมื่อหวังหู่เดินผ่านไป เขาได้ยินเสียงครวญครางมาจากข้างใน。

หัวใจของ Wang Hu เต้นรัว，นี่คือเสียงอะไร，เสียงเหมือนเสียงที่คุณทำเวลามีเซ็กส์กับภรรยา，ด้วยความอยากรู้อยากเห็น หวังหู่จึงค่อย ๆ เข้าหาแหล่งที่มาของเสียง，ความอยากรู้อยากเห็นในความแปลกใหม่เป็นสิ่งที่เกือบทุกคนมี，หวังหู่แน่ใจแล้วว่าเสียงครวญครางมาจากห้องนี้，มีช่องว่างในประตูไม้ Wang Hu โน้มตัวลงและเห็นสถานการณ์ภายในผ่านช่องว่าง。ฉันเห็นชายคนหนึ่งในวัยสามสิบต้นๆ คุกเข่าลงบนพื้นในลักษณะท่าหมา ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อและกล้ามเนื้อนูน ส่วนการนอนหงายก็เป็นชายหนุ่มในวัยยี่สิบซึ่งมีกล้ามเนื้อกระตุกเช่นกัน，ผู้ชายคนนี้กำลังเคลื่อนไหวลูกสูบอย่างแรงไปที่ก้นของผู้ชายคนนี้。

ผู้ชาย：อ่า...เจ๋งมาก，เพศสัมพันธ์ฉัน，รีบหน่อย，ฉันคันจนตาย。

หนุ่มน้อย：ฉันรู้ว่าอีตัวคุณชอบสิ่งนี้，กรีดร้องให้ดังกว่านี้ ไม่งั้นฉันจะดึงมันออกมา。

ผู้ชาย：สามีคนสำคัญ โปรดเอาฉันให้ตายเถอะ，นั่นคือสิ่งที่ร่านชอบ。

ในเวลานี้ ชายหนุ่มก็ดันเข้าไปในก้นของชายคนนั้นอย่างรวดเร็วราวกับนักตอกเสาเข็ม，เสียงเนื้อปะทะกันดังก้องไปทั่วหูของหวังหู่，หวังหู่เริ่มหนักโดยไม่รู้ตัว，ผู้ชายสองคนทำเรื่องแบบนี้อีกแล้วจริงๆ，หวังหู่ไม่รู้ว่าจะต้องแสดงอะไรในเวลานี้ ใบหน้าของเขากลายเป็นสีขาวและแดง，แต่ตาของพวกเขาก็ไม่ละทิ้งร่างของพวกเขา，ชายหนุ่มระยำอย่างรวดเร็วนานกว่าสิบนาที Wang Hu รู้สึกว่าความถี่ต้องประมาณ 400 ครั้ง และเขาไม่เห็นความตั้งใจที่จะหยุดเลย。

ผู้ชาย：อะไร，เจ๋ง，สามีของฉันยอดเยี่ยมมาก，ผม，ฉันจะหลั่ง，รีบหน่อย!

หนุ่มน้อย：นังร่านจะโดนฉันอีกแล้วนะ，คุณรู้สึกดีขึ้นไหมที่ถูกฉันแย่งหรือรู้สึกดีกว่าได้ร่วมเพศภรรยาของคุณ?。

ผู้ชาย：แน่นอนว่าโดนสามีใหญ่ของฉันแย่งมา，เย็น，อา…

หวังหู่เห็นชายด้านล่างยืดตัวตรงขึ้นและมีของเหลวสีขาวหลายสายปรากฏขึ้นบนพื้น，เขาโดนเย็ดหนักมากจนใช้มือไม่ได้เลย，จากนั้นชายข้างบนก็กรีดร้องและหลั่งอสุจิทั้งหมดเข้าตูดของชายคนนั้น。จากตำแหน่งนี้ หวังหู่มองเห็นเพียงแผ่นหลังของคนสองคนเท่านั้น และแม้แต่กระเจี๊ยบของชายคนนั้นก็ถูกบล็อกด้วยขาอันหนาทึบของพวกเขา，Wang Hu ไม่รู้ว่าทั้งสองคนดูเป็นอย่างไร เมื่อทำเสร็จแล้ว Wang Hu ก็รีบจากไป。นี่เป็นครั้งแรกที่หวังหู่รู้ว่าชายสองคนสามารถทำสิ่งนั้นได้ ซึ่งดูเหลือเชื่อมาก。หลังจากเดินไปตามคูน้ำอีกสิบนาที ในที่สุด Wang Hu ก็สามารถเข้าสู่ "พระราชวังต้องห้าม" ได้。

สำนักสอนชั้น 2 อาคารอำนวยการ，หวังหู่ยืดเสื้อผ้าของเขา เคาะประตูแล้วเดินเข้าไป，ข้างในมีเพียงคณบดีนักศึกษาเท่านั้น，เมื่อหวังหู่เข้ามา เขาก็ทักทายเขาอย่างกระตือรือร้นและแนะนำตัวเอง，ผู้อำนวยการฝ่ายการสอนชื่อเฉินปิน，พื้นเมือง，เขายังถือเป็นทหารผ่านศึกในโรงเรียนด้วย，วีรบุรุษผู้ก่อตั้งประเทศกำลังพูดถึงคนแบบพวกเขาใช่ไหม?，หวังหูมองไปที่เฉินปิน，45อายุประมาณ.，ด้วยความสูง 1.8 เมตร และสูง 65 กิโลกรัม เขาค่อนข้างแข็งแกร่ง，รูปลักษณ์ธรรมดาเผยสัมผัสแห่งความเรียบง่าย，จากนั้น Chen Bin ก็พา Wang Hu ไปทำความรู้จักกับมหาวิทยาลัยพร้อมทั้งแนะนำเรื่องงานในอนาคตของเขา，พอเดินผ่านห้องว่างอีกแล้วเสียงครวญครางอันเย้ายวนก็หายไป。

เฉินปินหัวเราะสองครั้งเมื่อเขาเห็นหวังหู่มองไปที่ห้องว่าง，อธิบายว่ามหาวิทยาลัยใดไม่มีสื่อสำรอง，หวังหู่เข้าใจโดยธรรมชาติและไม่ได้พูดอะไร。โรงเรียนครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่，และสิ่งอำนวยความสะดวกส่วนใหญ่อยู่ในอาคารเรียนหลักสองแห่งคู่กัน，สระว่ายน้ำ 2 สระ ห้องแบดมินตัน ห้องบาสเก็ตบอล ฯลฯ，หวังหูรู้สึกอย่างลึกซึ้งว่าดีไซเนอร์คนนี้เป็นราศีกันย์，เมื่อพูดถึงอาคารบริหาร เฉินปินบอกว่านักศึกษาชอบเรียกที่นี่ว่าพระราชวังต้องห้าม，Wang Huxin กล่าวว่าดวงตาของมวลชนนั้นเฉียบคม。ภารกิจการสอนของ Wang Hu ยังคงเหมือนเดิม ทั้งการสอนกรีฑาและภาคสนาม，และร่วมมือกับครูชั้นปีที่ 2 ในการจัดการชั้นเรียน，นี่เป็นงานที่ไม่เห็นคุณค่าจริงๆ，แต่หวังหู่ก็ยังยอมรับมัน。

เมื่อเขากลับมาที่สำนักงานวิชาการอีกครั้ง เฉินปินมอบกุญแจให้กับหวังหู，ก่อนหน้านี้ Wang Hu เคยสมัครหอพักครูกับโรงเรียนมาก่อน，เฉินปินกล่าวเสริมอีกเล็กน้อย แม้ว่าจะเป็นอพาร์ตเมนต์ของครู แต่ก็มีครูอาศัยอยู่ไม่มากนัก ส่วนใหญ่ซื้อบ้านเป็นของตัวเองและย้ายออกไป，บางทีคุณอาจอาศัยอยู่ที่ชั้นหนึ่งได้ด้วยตัวเอง，แต่，แม้ว่าจะมีคนอาศัยอยู่ไม่กี่คน แต่สิ่งอำนวยความสะดวกในอพาร์ทเมนท์ยังคงเป็นไปตามยุคสมัย และจะมีการแทนที่รายการใหม่บางรายการทุกๆ สามปี，คุณไม่ต้องกังวลมากเกินไปเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมในการอยู่อาศัยของคุณ，สิ่งสุดท้ายคือพรุ่งนี้อาจารย์ใหญ่จะไปโรงเรียน ดังนั้นอย่ามาสาย。จากนั้นทั้งสองก็แลกเปลี่ยนคำพูดกันเล็กน้อย。

อพาร์ทเมนต์ของครูอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนักและใช้เวลาเดินไปที่นั่นเพียงสิบห้านาทีเท่านั้น，อพาร์ทเมนต์ของครูคนนี้โทรมมากจริงๆ เมื่อเทียบกับตึกข้างๆ，เมื่อเรามาถึงชั้นสี่ ปรากฎว่าหวังหู่เป็นคนเดียวที่อาศัยอยู่บนชั้นนี้，เงียบไว้ก่อน ดีแล้วที่ฉันต้องสงบสติอารมณ์ตอนนี้，เปิดประตูแล้วเข้าไปข้างใน，ห้องแบบหนึ่งห้องนอนและหนึ่งห้องนั่งเล่นที่เรียบง่ายไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกแต่ยังพอผ่านได้，เมื่อมาถึงจุดนี้ Wang Hu ได้ปักหลักอีกครั้ง，หลังจากจัดของเรียบร้อยฉันก็นอนบนเตียงและหลับไปโดยคลุมหัวไว้。

บทที่สอง：คุ้นเคยกับสิ่งแวดล้อม

เนื้อหานวนิยายที่เหลือฟรีสำหรับผู้ใช้วีไอพี!